Maar de homeopaten bestrijden ook niet dat in zo’n enorme verdunningen geen enkele werkzame molecule meer aanwezig is. De tovertruc zit hem in het schudden van het mengsel. Daardoor wordt de aanwezigheid van de werkzame stof in het “geheugen” van het water ingeprent. De werkzame molecule verdwijnt uiteindelijk, maar blijft onrechtstreeks aanwezig in het “geheugen” van het water, dat dit door schudden opnieuw kan doorgeven aan nieuwe watermoleculen, die op die manier ook in hun geheugen de werkzame stof ingeprent krijgen. Wat we onder het geheugen van water moeten verstaan is niet duidelijk, ook niet voor homeopaten. De wetten van de fysica en chemie wijzen er tot op heden op dat zo’n overdracht niet mogelijk is. Bovendien rijzen er heel wat vragen bij die veronderstelling.
Hoe kan ons lichaam dit geheugen registreren? En dan hebben we het in de bereidingswijze van homeopathische middelen nog niet eens gehad over de onzuiverheden die voorkomen, zelfs in de meest hygiënische omstandigheden. Het water zal volgens die denkwijze dus ook informatie van die onzuiverheden bevatten, en niet enkel van de werkzame stof. En de watermoleculen zijn toch ooit al met vele verschillende stoffen in aanraking gekomen? Moet het geheugen van het water dan niet de informatie van al deze verschillende stoffen bevatten? Als je die lijn doortrekt, dan bevat al het water alle informatie van zowat alle stoffen, dus waarom speciaal een homeopathisch middel kopen als gewoon kraantjeswater toch de informatie bevat van alle (en dus ook van de werkzame stoffen) bevat? Met de vele ontelbare krachten in het water zou je je afvragen waarom ons kraantjeswater niet alle kleuren van de regenboog uitslaat.
[Lees verder...]
